Lviv (Oekraïne) & Krakow (Polen)

In Boedapest had ik vervolgens maar een paar daagjes om weer bij te komen en te beslissen waar de volgende trip naar toe zou gaan. Na twee lesdagen op woensdag en donderdag was het vrijdag alweer vakantie en die duurde dit keer een hele week. Al gauw leek het ons een goed idee om het avontuur wat verder oostwaarts op te zoeken en al snel viel de keuze op Oekraïne. Maandagavond was het gelijk zover en stapten we met kilo’s brood, chips, snoep geheel voorbereid op de trein richting Lviv. Gelijk op het treinstation in Budapest werden we al geconfronteerd met het kleine taalprobleem voor reizen naar Oekraïne…. Ondanks dat wij gezamenlijk 8 talen spreken bleken handen en voeten de enige manier om met het treinpersoneel te communiceren. Vooral toen de conductrice er in haar roze trainingspak met onze tickets vandoor ging en wij er nog niet geheel zeker van waren of zij daadwerkelijk tot het personeel behoorde, was het even spannend. Gelukkig kwam ze al gauw weer tevoorschijn en installeerde ons in onze zeer comfortabele 2 persoonscabines. Met een beetje proppen pasten we er ook met z’n viertjes in waarna de kaarten en voedselvoorraad al snel tevoorschijn kwamen. Na een paar uurtjes hielden we het voor gezien en besloten we de rest van de reis al slapend te vervolgen. Na een korte paspoort check en drie uur lang heen en weer reiden op de grensemplacement kwamen we de volgende ochtend aan in Lviv! Eenmaal uit de trein werden we begroet door een frisse -2 graden maximumtempratuur en leek de 25 graden van een week gelden in Servië en Roemenië heeeel ver weg. Maar we hebben ons niet door de kou laten weerhouden en sloten ons al snel aan bij een Engelstalige tour door de stad heen. Daarbij was het vooral grappig te zien dat wij als toeristen ook een bezienswaardigheid op zich werden en bij iedere voorbijganger wel een verbaasde blik opriepen. Ook lieten zowel onze gids als het personeel van de touristinfo ons weten zeer vereerd te zijn met ons bezoek. Dat is toch weer wat anders dan het dringen tussen de hordes toeristen bij een normale stedentrip. Na een hoognodige opwarmsessie en het nodige dwalen door de stad begon de vermoeidheid toch toe te slaan. Na een drankje tussen de Oekraïners hielden we het voor gezien en doken we onze warme bedjes in.

Dat was maar goed ook, want de volgende dag stonden ons voldoende avonturen te wachten. Omdat we toch een hele week de tijd hadden en het avontuurlijke gehalte van de treinreis binnen de perken was gebleven, trokken we naar het Oekraïense platteland. Bewapend met een papiertje met de Oekraïense woorden voor ‘trein, bus, halte, Lviv en studentenkorting’ in cyrillisch schrift togen we naar het busstation aan de rand van de stad om op de bus richting ??????? (Olesko) te stappen. Eigenlijk moet ik met de Marshrutka zeggen, want een bus kun je het niet echt noemen. Deze groot uitgevallen bestelwagens hebben een vast start- en eindpunt, maar vaste route of rijtijden ontbreken. Eenmaal aangekomen in Olesko bevonden we ons al enigszins aan het einde van de wereld . Ondanks dat het dorpje niet veel meer voorstelde dan twee kerken, een kasteel en wat huizen hebben wij ons (mede dankzij de speeltuin en het moerasje) een paar uur prima vermaakt. De volgende stop was ???????????? ????? (Pidhirtsi Castle), een vervallen spookslot dat letterlijk en figuurlijk van ellende in elkaar stort. Wat we echter niet wisten, was dat het kasteel ook helemaal in de middel of no where lag. We hadden de buschauffeur in Olesko duidelijk kunnen maken ons er in Pidhirtsi eruit te gooien. Al na een kleine tien minuten stopte de chauffeur maakte drukke handgebaren naar rechts, waarna hij ons (in het Oekraïens) vertelde dat het nog 3 kilometer lopen was naar het kasteel. En daar op een heuvel aan de horizon vertoonden zich inderdaad de contouren van iets wat op het kasteel in kwestie leek. Helaas was er geen normale weg waardoor wij door akkers en velden richting het kasteel in de verte trokken. Daarbij kwamen we eerst in een dorpje terecht waar schoffels en harken nog steeds het voornaamste landbouwwerktuig waren en op de onverharde wegen het dagelijks verkeer voornamelijk uit loslopende geiten bestond. Vanaf het dorpje bleven we in de richting van het kasteel lopen, maar eenmaal aan de voet van de heuvel bleken er helemaal geen paden meer te zijn. Na eerst zelf een pad naar de top van de heuvel gecreëerd te hebben, betraden we vervolgens geheel in stijl het kasteelterrein door een gat in het hek. Drie rondjes rond het kasteel en honderden foto’s later werd onze hele survivaltocht nog een klein beetje spannender. Aan de nadere kant van het kasteel bleek zich zoals verwacht een bushalte te bevinden, maar er was in de verste verte geen bus, auto of ander teken van menselijk leven te ontdekken. Nadat hard uitgelachen te zijn door de enige voorbijkomende mensen toen we naar ‘Autobus Lviv’ vroegen, begonnen we sterk te vermoeden dat die bus nooit meer zou komen. Bijkomend probleem was het feit dat het inmiddels aardig donker begon te worden, waardoor het terugvinden van de zojuist door ons aangelegde weg geen optie meer was. Dus stel je voor; je staat in het donker, in de vrieskou midden op het Oekraïense platteland voor een spookkasteel. Terwijl je kijkt naar de lange rechte weg voor je, waar op dat moment alleen drie ganzen je al kwakend voorbij lopen, besef je je dat er in de omgeving geen teken van menselijk leven meer is, je in het geval van menselijk leven er hoogstwaarschijnlijk niet mee kunt communiceren en je net je laatste koekje hebt opgegeten….. Tja… dan zit er niets anders op dan maar te gaan lopen. En dat hebben we dan ook maar gedaan. Onderweg stuitten we op een eenzame boer die in het donker stond te wachten. Na wat handen- en voetenwerk in combinatie met ons schriftje met de woorden ‘bus, Lviv en vandaag’ in het cyrillisch concludeerden we zelf dat de man ook op een bus stond te wachtten en dat we dezelfde bus konden nemen tot de snelweg tussen Lviv en Kiev. Gelukkig bleek onze conclusie juist en werden door de bus meegenomen tot de grote weg. Daar konden we binnen een half uur overstappen op een warm busje met eindbestemming Lviv. In de bus waande ik me nog even midden in een russenfilmpje op Dumpert. Terwijl de buschauffeur fulltime bezig was om spookrijders, onverlichte fietsers en vooral de gaten in de weg te ontwijken, kreeg een van de (straalbezopen) medepassagiers het voor elkaar om vanuit zijn stoel op z’n kop in het gangpad terecht te komen en door de klap knock out te gaan. Terwijl wij ons geschrokken af vroegen of de jongen nog leefde en afvroegen hoe je iemand in een busje van deze afmetingen in de stabiele zijligging kunt leggen, waren de andere passagiers een stuk minder onder de indruk. Terwijl de buschauffeur überhaupt geen kick gaf, wierpen twee andere passagiers de jongen behendig vanuit het gangpad tussen twee stoelen op de grond. De rest van de bus ging rustig verder waar ze mee bezig waren, of zagen we de humor wel van in. ’S Avonds besloten we na ons plattelandsavontuur ons maar weer even in het stadsleven te storten en het nachtleven van Lviv te verkennen. Het meest noemenswaardig was de ‘verzetsbar’. Na drie keer op een dichte deur te kloppen en de kreet ‘Leve Oekraïne’ te roepen, werden we gezellig onthaald door twee bewapende ‘militairen’ die ons op een welkomsshotje trakteerden en ons de trap naar de kelder wezen. In de kelder was er alles aan gedaan om de sfeer zo echt mogelijk te maken. Dit ging zelf zo ver dat midden op de avond plotseling het personeel verkleed als militairen door de zaak rende om een ‘Russische spion’ op te pakken. Wie denkt dat de hele show voor toeristen werd opgevoerd heeft het mis, want zoals de rest van de dag waren wij de enige toeristen te midden van de Oekraïners.

Wie dacht dat we wel even voldoende bus-avonturen hadden beleefd, heeft het mis want de volgende dag begonnen we alweer aan onze volgende missie. Nadat bleek dat onze reis naar Polen 60 euro zou kosten, stonden we met lichtbeteuterde gezichten in het toeristenbureau. De nog altijd door ons bezoek vereerde medewerkster zag dit en had wel één andere optie voor ons…. Door een combinatie van twee bussen, drie treinen en een oversteek aan de grens per voet zouden we flink goedkoper uit zijn. Daarbij moest ze wel opmerken dat je soms tot drie uur in de kou aan de grens moet wachten en dat het niet echt aan te raden was, als je geen Pools, Oekraïens of Russisch spreekt. Na kort overleg kozen we vanzelfsprekend voor deze tweede optie waarbij de prijs de doorslag gaf. Vlak voor vertrek zorgde een tramconductrice ervoor dat ons verblijf in de stad toch nog met zeker driekwartier werd verlengd. Al bij aankomst in Lviv merkten we dat de conducteur duo’s (bestaande uit een oma in bontjas en militair) het niet zo op het Latijnse schrift hadden en de ISIC internationale studentenkaart niet als internationale studentenkaart accepteerden. Daarbij werd ons ook gelijk duidelijk dat de oma in het gezelschap gevaarlijker was dan de militair. Ook nu was dit het geval, maar de oma in kwestie was een stuk minder ruimdenkend dan de vorige. Voordat we het doorhadden griste ze onze studentenkaarten uit onze hand en weigerde ze terug te geven tenzij wij haar een boete betaalden. Na eerst vastgehouden te worden in de tram, maakten we haar wijs dat we enkel Hongaarse Forinten in onze portemonnees hadden. Nadat we naar het wisselkantoor gesleept werden waar de medewerker het Hongaarse geld niet accepteerde was het intimideren nog niet over. Na twee neptelefoontjes naar de politie van haar kant en een hoop gescheld over en weer in het Oekraïens, Engels, Duits, Nederlands, Portugees en Catalaans zag ze uiteindelijk in dat we nog steeds geen enkele aanstalten maakten om haar ook maar een cent te betalen. Na drie kwartier had ze er eindelijk zelf ook genoeg van en kregen we uiteindelijk toch nog onze studentenkaarten terug. En dat was pas het begin van een lange trip…. De eerste bus bracht ons naar ?????? (Shehyni). Het was inmiddels alweer donker toen we de grens bereikte en vaststelden dat niemand op dit tijdstip van de dag de grens overstak. Volledig ingesteld op lange wachtrijen en zware controles was het bijna een teleurstelling nadat we de eerste grenspost bereikten. Het parcours van hekwerken dat nog veelbelovend begon leidde ons naar twee armoedig in de modder geparkeerde politiebusjes. Nadat een van de agenten in het busje mijn naam had ingetikt op het minilaptopje belanden we bij controle twee waar een duidelijk oververmoeide grenswachter niet eens de moeite deed mijn tas te bekijken. Na een paar minuten onzekerheid in welk land we ons nou bevonden, kwamen we aan op een plek met een bushalte, 2 restaurantjes en een hoop louche types. Zonder twijfel was dit een van de meest nare plaatsen waar ik ooit ben geweest. Na een uurtje wachten waarin we ontdekten dat we toch echt binnen tien minuten de Oekraiens-Poolse grens hadden overgestoken ,namen we de tweede bus van de dag die ons naar Przemysl bracht, waar we aan het gedeelte van de reis per trein begonnen. Na een korte overstap in Rzeszow en eentje in Tarnow bereikten we om 01:30 uur moe maar voldaan Krakau. Behalve het avontuur heeft zich deze optie ook financieel echt geloond want alles bij elkaar waren we 9 euro kwijt voor de reis. Na nog een korte zoektocht naar het hostel en een eerste verkenning van de stad ploften we compleet gebroken in onze bedjes.

De volgende dag in Krakau besloten we het toch wat rustiger aan te doen en ons aan te sluiten bij de gratis tour door de stad. Na alle hoekjes van de stad te hebben gezien en een hoop herinneringen aan mijn vorige bezoekje aan Krakau te hebben opgehaald, zijn we de Joodse wijk ingedoken. Met enige haast moesten we daarna terug richting het grote Marktplein waar om 21:00 uur een kroegentocht zou plaatsvinden. Helaas was er geen teken van een kroegentocht te bekennen wat betekende dat we om 21:00 uur met z’n drietjes op een koud plein stonden. Terug naar het hostel om wat slaap in te gaan halen was ook geen optie, want om twaalf uur was Eloi jarig. Bij gebrek aan alternatieven besloten we vervolgens maar onze eigen kroegentocht te organiseren. Dit kwam er op neer dat we in elke kroeg die we tegen kwamen een drankje moesten bestellen om vervolgens weer door te gaan naar de volgende. Achteraf bleek dit een perfect idee, want 7 of 8 cafés (is nog puntje van discussie) en zes uur verder waarin we amper 100 meter hebben afgelegd, was het tijd om er een eind aan te breien en ons hostel op te zoeken. Eenmaal in het hostel liepen we nog een Hongaar tegen het lijf. Na er achter gekomen te zijn dat we allemaal in Budapest woonden, hij ook op mijn universiteit studeert en we meerdere gemeenschappelijke vrienden bleken te hebben, kwam vol enthousiasme de zelf gebrouwen palinka in een plastic fles tevoorschijn om de avond in stijl af te sluiten.

De volgende dag heb ik dat ook geweten en in de traditie van de breekweek twee jaar gelden een ochtend in de Coffeeheaven naast de stadspoort doorgebracht. De rest zou naar Auschwitz gaan, maar kon geen buskaartjes meer krijgen waardoor mijn rustdagje bruut verstoord werd. In plaats van lekker rustig alleen door de stad te slenteren, werd ik meegesleept naar Nowa Huta, een aparte stad binnen Krakau die volledig is gebouwd volgens Socialistisch gedachtegoed. Na een lange wandeling begonnen we aan een opnieuw aan een tocht langs horecagelegenheden, maar vooral om ons over te geven aan alle door de Polen in Budapest aanbevolen Poolse gerechten, snacks en warme chocolademelk…….. De laatste dag van de vakantie is de rest alsnog naar Auschwitz gegaan waardoor ik een hele dag voor mijzelf had in de stad. Na een korte ontbijtstop in het grote winkelcentrum ben ik gaan lopen, lopen en blijven lopen. Via het hostel van twee jaar geleden, een stoet van kerkgangers, een markt, de universiteitscampus, een stadspark het stadion van Wisla Krakau en een villawijk belandde ik uiteindelijk op een heuvel vol begraafplaatsen aan de rand van de stad. Op de lange hoofdweg was het een drukte van belang van mensen die met de hele familie een bezoek brachten aan een van de begraafplaatsen of gewoon op de heuvel genoten van het mooie herfstweer. Na een tijdje het hele gebeuren geobserveerd te hebben vervolgde ik mijn weg die mij verder voer langs de hele rivier tot aan de Joodse wijk. Vervolgens ben ik al slingerend weer terug gelopen naar het centrum waar ik even de tijd heb genomen om bij te komen van mijn vermoeiende wandeldagje. De terugreis bleek uiteindelijk een stuk onaangenamer dan verwacht. In tegenstelling tot onze prettige nachtrein naar Oekraïne lagen we nu met z’n zessen op ongeveer 2m2 waardoor er geen enkele mogelijkheid was om je te bewegen. Ook waren de bedden zwaar oncomfortabel waardoor slapen niet echt een optie was. Na 10 lange uren kwamen we rond 09:00 uur weer aan in Boedapest. Veel tijd om bij te komen van de lange trip was er niet, want ik had nog diezelfde dag om 12:00 uur op de universiteit verwacht voor mijn colleges. Maar ja, daar ben je ook Erasmus student voor ;)